Jak pracujemy z dziećmi?

W naszej pracy dbamy o interdyscyplinarne podejście do małego pacjenta. Oznacza to, że współpracujemy z: pediatrą, psychiatrą, logopedą, terapeutą integracji sensorycznej i pedagogiem oraz innymi specjalistami włączonymi w proces zdrowienia dziecka. Dzięki temu rodzina otrzymuje kompleksową opiekę w jednym procesie integrującym – zmierzamy do współpracy i porozumienia ze wszystkimi stronami.

Rozwój dziecka traktujemy jako proces dynamiczny, w którym nieustannie dochodzi do interakcji pomiędzy czynnikami biologicznymi, psychologicznymi i społecznymi. W naszej pracy bliska nam jest koncepcja rozwoju człowieka autorstwa Erika Eriksona i to przez jej pryzmat patrzymy na dziecko. Zwracamy uwagę na to, jakie zadania stoją przed nim w danej fazie rozwojowej, co sprzyja realizacji tych zadań, a co je utrudnia.

Duży nacisk kładziemy na czynniki ryzyka dla rozwoju dziecka oraz prewencję. Staramy się edukować rodziców na każdym etapie rozwoju ich dzieci. Dużą wagę przykładamy do psychoedukacji, zarówno w otoczeniu domowym, jak i szkolnym. Pozostajemy w kontakcie nie tylko z najbliższym środowiskiem dziecka, ale także z placówkami zaangażowanymi w jego rozwój: przedszkole i szkoła.

„Potencjał natury (nature) może się zrealizować tylko wówczas,
gdy umożliwi mu to wychowanie/opieka ze strony dorosłego (nurture)”
Dante Dante Cicchetti i Don Tucker

Naszą pracę wspieramy obserwacją w warunkach naturalnych – psychoterapeuta wchodzi „do rodziny” na jednorazową obserwację. Przez to dziecko nie odczuwa stresu związanego z wizytą u psychologa, a psychoterapeuta może zobaczyć całościowo kontekst funkcjonowania dziecka. To jest nasza metoda autorska, dająca możliwość pracy zarówno z dzieckiem, jak i rodzicami na bazie realnego kontekstu.

W pracy z dzieckiem i jego rodzicami szczególnie istotne znaczenie ma dla nas relacja między nimi. Jest ona bowiem wyznacznikiem tego, w jaki sposób mały człowiek będzie regulował swoje emocje w kontaktach z innymi ludźmi. Przyglądamy się temu, jak wygląda samoregulacja dziecka – jego regulacja wewnętrzna oraz regulacja w relacji z opiekunem. Celem naszych interwencji jest dążenie do tego, aby dziecko nauczyło się osiągać stan optymalnej regulacji (optymalnej równowagi emocjonalnej). Do tej pracy angażowany jest również rodzic, ponieważ to od niego dziecko pierwotnie uczy się tego, jak wpływać na swoje emocje.

Dlatego praca terapeuty z dzieckiem jest wzmacniana przez pracę z jego rodzicami. Biorą oni udział w odrębnych sesjach, by przepracowywać swoje trudności w kontakcie z dzieckiem, ale też w relacjach między sobą oraz z rodzinami pochodzenia.

Zasadą naszej pracy jest to, że dziecko ma swojego terapeutę i rodzice mają swojego terapeutę. Terapia rodzin angażuje każdy z tych systemów.

„Dziecko staje się dorosłym nie wtedy, gdy zdaje sobie z tego sprawę, że ma prawo mieć rację, ale kiedy zdaje sobie sprawę, że ma również prawo się mylić.”
Erik Erikson

Jak pracujemy z nastolatkami?

Chociaż tożsamość człowieka kształtuje się przez całe życie, to najbardziej przełomowy w tym procesie jest – według Erika Eriksona – okres dorastania. Uważamy, że im bardziej intensywnie nastolatek będzie doświadczał wszystkich zmian, jakie w nim zachodzą, tym łatwiej dotrze do momentu, kiedy będzie taki, jaki chce być. Dorastanie to wielkie tożsamościowe przedsięwzięcie i wyzwanie – to okres budowania obrazu siebie oraz dokonywania wielu trudnych wyborów. Rolą rodzica jest bycie uważnym i dostępnym oraz wspieranie nastoletniego dziecka w „byciu po swojemu”. Oznacza to dawanie mu przyzwoleń, by mogło ciekawić się sobą i budować doświadczenia na bazie tego, co przeżyje. Jednocześnie rodzic, w tym okresie, musi zmagać się z wyobrażeniem przyszłości dziecka, z tym, czego oczekuje szkoła i jak sam widzi proces edukacji dziecka. To bardzo napinające wyzwanie dla rodzica.

Jako specjaliści towarzyszymy młodemu człowiekowi w łagodzeniu i większym rozumieniu bólu dorastania oraz pomagamy mu w żmudnym procesie dążenia do autonomii.

Od czego zaczynamy?

Psycholog odbywa wstępną konsultację z rodzicami – jest to jedyny moment, gdy rozmowa o młodym człowieku toczy się bez jego udziału. Na kolejną konsultację psychoterapeuta zaprasza nastolatka. Spotkanie to służy nazwaniu potrzeb młodego człowieka oraz zaproponowaniu najbardziej adekwatnej formy wsparcia. Ponieważ najważniejszym czynnikiem leczącym w psychoterapii jest relacja terapeutyczna, dużą uwagą obdarzamy to, co dzieje się w kontakcie specjalisty z nastolatkiem podczas konsultacji. Rozmawiamy o motywacji młodej osoby do skorzystania z pomocy oraz o celach, które chce osiągnąć. Oczywiście zdarza się, że nastolatek nie potrafi od razu powiedzieć, do czego chce dążyć w procesie psychoterapii. Wówczas rolą specjalisty jest pomoc w określeniu celów terapii – bywa, że na pierwszych sesjach zajmujemy się właśnie tym obszarem.

Gdy po etapie konsultacji zarówno terapeuta, jak i nastolatek podejmują decyzję o rozpoczęciu psychoterapii, zawieramy kontrakt, którego stronami są pacjent, rodzice i psychoterapeuta. Od tego momentu psycholog nie rozmawia z rodzicami nastolatka bez jego udziału. W prowadzeniu psychoterapii nastoletnich pacjentów kierujemy się bowiem zasadą: „Nic o Tobie bez Ciebie”. Niezwykle ważne jest dla nas również, aby nastolatek od samego początku był świadomy swojej odpowiedzialności w procesie psychoterapii.

„Dzieci kontrolują i edukują swoje rodziny tak bardzo,
jak są przez nie kontrolowane.”
Erik Erikson

Naszą uwagą i wsparciem obdarzamy cały system rodzinny, czyli rodziców oraz innych członków rodziny nastolatków. Rodzice równolegle – zazwyczaj z mniejszą częstotliwością niż nastoletnie dziecko – pracują z drugim psychologiem: dla nas to warunek skuteczności psychoterapii nastolatka. Taka organizacja terapii pomaga nam zachować neutralność i jasność w obszarze pełnionych ról. Ponadto nie przeszkadza ona w budowaniu relacji terapeutycznej pomiędzy psychoterapeutą a nastolatkiem. Natomiast rodzicom naszych pacjentów zapewnia ona bezpieczną przestrzeń dla zadawania nurtujących ich pytań, przyjrzenia się własnym emocjom oraz uzyskania wsparcia w trudnym procesie towarzyszenia  dorastającemu dziecku.

Niezwykle istotnym elementem w procesie psychoterapii są sesje rodzinne, prowadzone przez dwóch terapeutów – terapeutę nastolatka i terapeutę rodziców. To stwarza jedyną w swoim rodzaju możliwość połączenia pracy nad sobą – nastolatka i rodziców – bez strategii obwiniania się, czy szukania wzajemnych błędów. Tego rodzaju sesje rodzinne są po to, by obie strony zobaczyły swoje dobre relacje. Wzajemnie się zrozumiały, usłyszały swoje potrzeby lub postawiły w zdrowy sposób swoje granice. Tego rodzaju spotkania są moderowane przez terapeutów. Niejednokrotnie terapeuci nastolatków odgrywają ich „alter ego”, a rodzice zyskują przestrzeń do tego, by słuchać i wypowiadać się w warunkach dla nich bezpiecznych.

„To, czego rodzice uczą dzieci stanowi dużą część przyszłego zdrowia psychicznego ich dzieci.”
Erik Erikson

Usługi dla dzieci i nastolatków

{loadposition uslugi-rodzina-lista_dla-dzieci}